. Historia Sokół Zwierzyniec jest jednym z najstarszych klubów sportowych w Polsce. Latem 2003 roku obchodził 80-lecie istnienia. Początki Od 1867r. w Galicji działało Polskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” - organizacja sportowa i paramilitarna, w której pod przykrywką działań sportowych młodzież szkoliła się do walki z zaborcą. Również w Zwierzyńcu istniał jej oddział, którego członkowie w lipcu 1915r. wstąpili do legionów, by walczyć z Austrią. W 1919r. organizacje „Sokoła” z terenów po zaborach austriackim, rosyjskim i pruskim uległy zjednoczeniu. Cztery lata później zalegalizowano Towarzystwo Gimnastyczne ''Sokół'' w Zwierzyńcu. Pierwszym jego naczelnikiem był Michał Okoński. Oddział żeński najpierw prowadziła Emilia Słoniewska-Zalewska, a następnie Wanda Krasulanka. W roku 1932 przy ulicy Kolejowej wybudowano Plac Sokolski, na którym obok boiska do piłki nożnej (istnieje do dziś) znajdowały się dwa korty tenisowe oraz boiska do koszykówki i piłki ręcznej. Działalność ''Sokoła'' przerwał wybuch wojny w 1939 roku. Po wojnie Życie kulturalne i sportowe w Zwierzyńcu odżyło w roku 1946. Rok wcześniej powstało Liceum Leśne, którego uczniowie utworzyli klub „Leśnik” kontynuujący działalność „Sokoła”. W ''Leśniku'' działały dwie sekcje: piłki nożnej i piłki siatkowej. Wyróżniającymi się piłkarzami byli: Henryk Czarnecki, Zygmunt Dudek, Tadeusz Habior, Aleksander Olejko, Stefan Olejko, Ryszard Wiśniewski, Zdzisław Zdżalik i Wroński - były junior mistrza Polski, Pogoni Lwów. W zespole siatkarzy brylowali: Marek Branc, Zygmunt Dudek, Jan Gruchalski, Jerzy Kurzępa, Piotr Pardus i Roman Sirko. Kolej na Kolejarza Rok 1950 to data powstania Klubu Sportowego „Kolejarz” na bazie piłkarskiej drużyny „Leśnika”. Jego założycielem był Stanisław Padjas. Zespół nie miał trenera, ale pod kierownictwem kapitana Józefa Sirko, przystąpił do rozgrywek lubelskiej klasy B. Wyróżniającymi się piłkarzami byli wówczas: Henryk Binkiewicz, Zygmunt Cuber, Henryk Dobek, Zygmunt Dziewulski, Cezary Gedroyć, Lech Gedroyć, Jan Hałasa, Bogdan Kmieć, Wiesław Lusiński, Roman Płonka, Ryszard Rączka, Adam Rejman, Ryszard Schielman, Józef Sirko, Zdzisław Tyszko i Kazimierz Zalewski. Drużyna toczyła zacięte boje między innymi z zespołami z Tomaszowa Lubelskiego i Chełma. LZS „Zwierzynianka” W roku 1955 powstał zespół LZS „Zwierzynianka”. Jego założycielami byli: Leopold Bulak, Jan Hałasa i Jan Korzec. Prezesem został Stanisław Zdżalik. Tuż po założeniu ''Zwierzynianka'' połączyła się z ''Kolejarzem''. Zespół piłkarski nadal występował w klasie B, a w sezonie 1957 wywalczył historyczny awans do klasy A (odpowiednik dzisiejszej IV ligi). Poziom techniczny drużyny podniósł ceniony, grający trener, Stanisław Walawender. Wyróżniającymi się zawodnikami w latach 1955-69 byli: Tadeusz Bednarz, Henryk Binkiewicz, Stanisław Dołgan, Cezary Gedroyć, Lech Gedroyć, Kazimierz Gołębiowski, Jerzy Grodowicz, Tadeusz Grona, Władysław Grona, Witold Grudewicz, Ryszard Kasprzak, Bogdan Kmieć, Henryk Kołtun, Jan Korzec, Janusz Olszewski, Jan Oryszczak, Jerzy Padjas, Zbigniew Padjas, Roman Płonka, Lucjan Rączka, Rajmund Rączka, Sławomir Rok, Andrzej Sikorski, Józef Sirko, Ryszard Warchoł, Wiktor Zalewski i Jerzy Ziemiański. Wiosną 1958 roku zostało wybudowane ogrodzenie boiska, które w tamtych latach było piaszczyste. Zawodnicy świetnie radzili sobie z grą na piasku, natomiast całkiem gubili się w technice gry na boiskach trawiastych. Po roku gry zespół spadł z klasy A. W latach 1965-69 patronat nad zespołem sprawowała Fabryka Mebli Giętych w Zwierzyńcu, drużyna występowała więc pod nazwą ''Fameg''. W roku 1968 piaszczyste boisko przebudowano na trawiaste. W trakcie budowy, zespół rozgrywał mecze w Szczebrzeszynie. Powrót do historycznej nazwy Po sezonie 1968/69 klub Zwierzynianka został wycofany z klasy B. Przerwa w rozgrywkach trwała tylko rok. Latem 1970 roku, z inicjatywy Romana Płonki, klub został reaktywowany pod historyczną nazwą ''Sokół''. W odrodzonym ''Sokole'' początkowo działały trzy sekcje: piłka nożna, szachy i tenis stołowy. Prezesem klubu w latach 1970-74 był Marian Poździk. W latach 1970-90. sekretarzem klubu był Jerzy Padjas. Ponownie w klasie A Piłkarze od razu przystąpili do rozgrywek zamojskiej klasy B. Po dwóch udanych sezonach awansowali do lubelskiej klasy A. W niedzielę, 20 sierpnia 1972 roku, w pierwszym po 15 latach występie w klasie A, Sokół zremisował na własnym boisku z Sanną Zaklików 1:1. Potem odniósł trzy sensacyjne zwycięstwa nad zespołami ze ścisłej czołówki. Sezon zakończył na miejscu dziewiątym. Następny sezon Sokół znów rozpoczął imponująco, wygrywając 2:1 z RKS Rejowiec Fabryczny i 2:0 z Roztoczem w Szczebrzeszynie. Później było już znacznie gorzej (m.in. 0:8 z Unią II Hrubieszów). Po rundzie jesiennej Sokół zajmował jedenastą lokatę, ale wiosną wywalczył jedynie sześć punktów i w efekcie z trzynastej, przedostatniej pozycji, spadł do klasy B. W latach 1972-74 barw Sokoła bronili: Zbigniew Adamczuk, Marian Balicki, Tadeusz Bednarz, Krzysztof Budzyński, Wiesław Bury, Mirosław Choniawko, Tadeusz Chwiejczak, Jarosław Czochra, Adam Dziadosz, Jan Gałka, Tadeusz Gałka, Ryszard Gedroyć, Władysław Grona, Lech Gryc, Witold Hałasa, Grzegorz Harkot, Stefan Halinowski, Władysław Kurzawski, Czesław Kurzyński, Grzegorz Mielnik, Andrzej Mucha, Adam Naklicki, Jan Naklicki, Waldemar Nowak, Jerzy Ratuszny, Stanisław Ratuszny, Andrzej Sikorski, Krzysztof Sobczyk, Marek Synejko, Marian Tałanda, Adam Ulanicki, Zdzisław Waga, Witold Węgrzyn, Stanisław Wojtyło i Roman Zarzycki. Trenerem był Roman Płonka. Mistrz dzięki walkowerom W trzecim sezonie pobytu w klasie B (dzisiejsza klasa okręgowa), Sokół wywalczył pierwsze miejsce w grupie I. W przedostatniej kolejce sezonu przegrał 0:1 z Palmą w Bodaczowie, jednak trzy ostatnie mecze Palmy zostały zweryfikowane walkowerami na korzyść rywali, z powodu gry nieuprawnionego zawodnika. W efekcie, Palma spadła z pierwszej lokaty na czwartą, a Sokół awansował na pierwsze miejsce, premiowane awansem do klasy wojewódzkiej A (dzisiejsza IV liga). Na sukces zespołu zapracowali: Andrzej Baszuk, Zbigniew Bielec, Zenon Borsuk, Sławomir Budzyński, Wiesław Bury, Mirosław Choniawko, Jan Gałka, Ryszard Gedroyć, Piotr Godzisz, Piotr Harkot, Maciej Kmieć, Tomasz Kociuba, Robert Kopytko, Zbigniew Lepionko, Wiesław Łenc, Adam Naklicki, Jan Naklicki, Waldemar Nowak, Ryszard Pacyk, Andrzej Sikorski, Piotr Sirko, Janusz Sztochel, Leszek Wytrykus, Ireneusz Zalewski i Jerzy Zalewski. Zajęcia z zespołem prowadził Zbigniew Koszel. W latach 1975-76 funkcję prezesa pełnił Roman Płonka. Najlepsi w okręgówce W sezonie 1977/78 Sokół zajmował dziesiąte miejsce w klasie A, która w następnym sezonie była V ligą, gdyż utworzono klasę międzywojewódzką. Na szczeblu V ligi (nazywanej raz klasą A, innym razem klasą okręgową) Sokół grał aż do 1992 roku, za wyjątkiem sezonów 1982/83 i 1990/91. Dwukrotnie w tym okresie Sokół zajmował ostatnie miejsce w lidze, ale za każdym razem ratował się przed spadkiem, dzięki reformie rozgrywek. Prezesami byli kolejno: Tadeusz Grona, Piotr Godzisz i Edward Łokaj. W sezonie 1991/1992, po pasjonującej rywalizacji z Ruchem Izbica i Olimpiakosem Tarnogród, Sokół zajął pierwsze miejsce w klasie okręgowej i po raz pierwszy w historii awansował do chełmsko-zamojskiej klasy międzyokręgowej. Awans wywalczyli: Krzysztof Bazan, Grzegorz Bigos, Mariusz Czochra, Edward Danaj, Jarosław Dąbrowski, Edward Dudek, Tadeusz Dudek, Tomasz Dziadosz, Robert Dziadosz, Jan Gałka, Marek Kociuba, Wojciech Korkosz, Piotr Kowalski, Artur Lachowicz, Mirosław Malesza, Grzegorz Margol, Andrzej Paczos, Arkadiusz Pilip, Piotr Pyszniak, Maciej Sikorski, Piotr Szklarz, Krzysztof Świerczyński, Piotr Więcław, Dariusz Wojciechowski i Krzysztof Wróbel. Trenerem zespołu był Waldemar Wnuk. Kolejnym prezesem był Andrzej Sikorski. W roku 1993 zastąpił go Wiesław Mielnik. Nowy stadion W roku 1989 doszło do połączenia klubu z Ośrodkiem Sportu i Rekreacji. Klub przejął wówczas małe szkolne boisko, które zaczął przebudowywać na stadion. 23 sierpnia 1992 r. w debiucie, w lidze chełmsko-zamojskiej, Sokół pokonał Roztocze Szczebrzeszyn 3:0. Ostatni mecz sezonu 20 czerwca 1993, Sokół rozegrał już na nowym obiekcie. Trzy dni później doszło do historycznego meczu. W wojewódzkim finale Pucharu Polski Sokół spotkał się z Prywaciarzem Tomaszów Lubelski. Ten emocjonujący, zacięty mecz zakończył się zwycięstwem Prywaciarza 2:0. Obie bramki padły w dogrywce. Sokół grał w składzie: Jacek Moch - Mariusz Bednarz, Marek Kociuba, Krzysztof Świerczyński (Grzegorz Bigos), Janusz Grula, Tomasz Dziadosz, Tadeusz Dudek, Dariusz Wojciechowski, Krzysztof Bazan (Artur Dziadosz), Mirosław Malesza, Robert Dziadosz. Trenerem był Zbigniew Pająk. Zapewne wynik byłby korzystniejszy dla Sokoła, gdyby nie przykra kontuzja jednego z najlepszych piłkarzy Sokoła w historii klubu, Krzysztofa Świerczyńskiego. Piłkarz ten w 20 minucie meczu, po jednym ze wślizgów, zaczepił ręką o wystający z ziemi drut, doznając rozległego skaleczenia. Zawiodły służby sprzątające stadion. Jednak pomimo tego wypadku, płyta nowego boiska Sokoła uznawana była za najlepszą na Zamojszczyźnie. Po trzech sezonach w IV lidze Sokół spadł do klasy okręgowej, w której występuje do dziś. Sukcesy juniorów Największe sukcesy juniorzy Sokoła odnosili pod kierownictwem trenera Ryszarda Gedroycia. W 1986r., podczas Spartakiady Zamojskiej Wsi w Szczebrzeszynie, wygrali turniej międzynarodowy, chociaż musieli występować tylko w jedenastoosobowym składzie. Dwunasty junior nie zagrał, gdyż... zapomniał zabrać ze sobą odpowiednie obuwie. W sezonie 1988/89 podopieczni trenera Gedroycia zajęli drugie miejsce w lidze wojewódzkiej juniorów. Na boisku wyróżniali się: Mariusz Bednarz, Jarosław Dąbrowski, Tomasz Dziadosz, Marek Kociuba, Artur Lachowicz, Krzysztof Świerczyński i Sławomir Zubala. Zespół w większości tworzyli piłkarze rocznika 1974. Na nim właśnie oparty był zespół seniorów, który w 1992 roku wywalczył awans do chełmsko-zamojskiej klasy międzyokręgowej. W sezonie 1997/98 juniorzy Sokoła nie mieli sobie równych w klasie okręgowej. Wygrali wówczas 22 z 26 spotkań. Wyróżniającymi się zawodnikami byli: Robert Adamczuk, Marcin Budzyński i Andrzej Świerczyński. We trzech zdobyli łącznie ponad 60 goli!